Pacjent Ryszard – ukończono
Ryszard przychodzi na wizytę kontrolną do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej po 9 miesiącach. Lekarka podczas rozmowy dowiaduje się, że Ryszard nie chce chodzić ani tym bardziej wychodzić z domu, ponieważ boi się upadku. Zapomina również o drobnych rzeczach, co może wynikać z epizodów hipoglikemii.
Ryszard przyjmuje obecnie metforminę w monoterapii (MM) w celu uzyskania kontroli glikemii. U istotnego odsetka pacjentów z cukrzycą typu 2 nie udaje się uzyskać docelowej wartości stężenia HbA1c podczas podawania metforminy w monoterapii1.
W raporcie dotyczącym wspólnego stanowiska ADA/EASD z 2018 r. znajduje się zalecenie etapowego podejścia do leczenia pacjentów, u których nie udaje się uzyskać kontroli stężenia HbA1c podczas stosowania metforminy w monoterapii. Wybór leku dodawanego do metforminy opiera się na preferencjach pacjenta oraz charakterystyce klinicznej2.
Stężenie HbA1c u Ryszarda to 7,5% (58 mmol/mol), a ciśnienie krwi — 110/70 mmHg.
Dodanie do leczenia sitagliptyny u pacjentów z cukrzycą typu 2, u których nie udaje się uzyskać docelowych wartości glikemii podczas stosowania metforminy w monoterapii, może skutkować obniżeniem stężenia HbA1c w podobny sposób jak w sytuacji dodania SU do MM przy niższym ryzyku hipoglikemii3.
Z tego powodu lekarka podejmuje decyzję o dodaniu sitagliptyny do jego terapii.
Zaburzenie funkcji poznawczych ma również istotne znaczenie u pacjentów takich jak Ryszard, którzy są w zaawansowanym wieku i są obarczeni ryzykiem wystąpienia hipoglikemii. U starszych osób cukrzyca jest czynnikiem ryzyka wystąpienia otępienia oraz upośledzenia sprawności funkcji poznawczych4. Starsi chorzy na cukrzycę są obarczeni podwyższonym ryzykiem wystąpienia zaburzenia sprawności funkcji poznawczych o łagodniejszym nasileniu. U takich pacjentów może występować wyższe prawdopodobieństwo progresji do otępienia4.
