Inercja terapeutyczna jest poważnym problemem u pacjentów z cukrzycą typu 2
Inercja terapeutyczna to brak rozpoczęcia lub intensyfikacji leczenia. Może prowadzić do suboptymalnej kontroli glikemii (występuje u ~30-50% pacjentów)1.
Przyczyny inercji terapeutycznej są wieloczynnikowe i złożone.1
Inercja terapeutyczna w cukrzycy prowadzi do1:
- przedłużających się okresów niekontrolowanej hiperglikemii,
- zwiększonego ryzyka wystąpienia powikłań zwiazanych z cukrzycą oraz
- skrócenia przewidywanej długości życia.
Bariery zależne od pacjenta, lekarza i systemu opieki zdrowotnej stanowią wieloczynnikowe przyczyny inercji terapeutycznej1.
Niektóre czynniki zależne od pacjenta to1:
- zaprzeczanie istnieniu choroby,
- brak świadomości na temat konsekwencji złej kontroli glikemii,
- obawa przed skutkami ubocznymi,
- stosowanie zbyt wielu leków,
- słaba komunikacja z lekarzem,
- brak wsparcia,
- brak zaufania do lekarza.
Niektóre czynniki zależne od lekarza to1:
- ograniczenia czasowe,
- brak wsparcia ze strony personelu medycznego,
- opieka reaktywna zamiast proaktywnej,
- trudności w korzystaniu z wytycznych,
- brak informacji o nowych opcjach leczenia, ich potencjalnych korzyściach i skutkach ubocznych,
- brak jasnych wskazówek dotyczących indywidualizacji leczenia,
- obawy związane z przestrzeganiem zaleceń przez pacjentów.
I wreszcie niektóre z czynników zależnych od systemu opieki zdrowotnej to1:
- brak rejestru chorób, planowania wizyt, zespołowego podejścia do opieki,
- brak wsparcia w podejmowaniu decyzji,
- słaba komunikacja między lekarzem a personelem.
Ważne jest, aby pamiętać, że inercja terapeutyczna jest problemem wieloczynnikowym i zajęcie się tylko jednym czynnikiem może mieć niewielki wpływ na osiągnięcie kontroli glikemii1.
REFERENCJE
1. Okemah J, Peng J, Quiñones M. Addressing clinical inertia in type 2 diabetes mellitus: a review. Adv Ther. 2018; 35(11): 1735–1745.
PL-NON-00183
