U pacjentów z cukrzycą typu 2 optymalna strategia polega na stosowaniu jak najmniejszej liczby leków w celu zwalczania hiperglikemii
Leczenie powinno być ukierunkowane na zwalczanie patologii hiperglikemii, a nie na zmniejszaniu HbA1c2.
Wykazano, że za patofizjologię w cukrzycy typu 2 odpowiada osiem podstawowych zaburzeń czynności narządów/układów3. Należą do nich trzustkowe komórki alfa i beta, jelita, tkanka tłuszczowa, nerki, mięsnie, mózg i watroba3.
Zarówno w wytycznych amerykańskich, jak i europejskich zaleca się rozpoczęcie leczenia od monoterapii metforminą, z jednoczesną zmianą stylu życia, w tym sposobu odżywiania i aktywności fizycznej4.
Zaleca się intensyfikację leczenia poprzez dodanie drugiego leku, jeśli nie osiągnięto docelowej wartości HbA1c w ciągu około 3 miesięcy od rozpoczęcia terapii3. Wybór zależy od wielu czynników specyficznych dla pacjenta i choroby3. w raporcie konsensusu Amerykańskiego Towarzystwa Diabetologicznego (ADA) i Europejskiego Towarzystwa Badań nad Cukrzycą (EASD) z 2018 roku zaleca się, aby cele leczenia glikemii były indywidualizowane w oparciu o preferencje i cele pacjenta, ryzyko działań niepożądanych terapii (np. hipoglikemii) oraz charakterystykę pacjenta, w tym słabość i choroby współistniejące4.
Skuteczne leczenie cukrzycy typu 2 wymaga stosowania wielu leków w skojarzeniu w celu korekty zaburzeń patofizjologicznych2
Metformina hamuje wątrobową produkcję glukozy i poprawia wrażliwość na insulinę3.
Inhibitory DPP-4 działają na trzustkę, przewód pokarmowy i mózg, zwiększając dostępność endogennych inkretyn, stymulując wydzielanie insuliny z komórek beta trzustki i hamując uwalnianie glukagonu z komórek alfa3.
Inhibitory DPP-4 zwiększają wydzielanie insuliny i zmniejszają wydzielanie glukagonu w sposób zależny od glukozy4. Inhibitory DPP-4 są dobrze tolerowane i charakteryzują się minimalnym ryzykiem wystąpienia hipoglikemii, gdy są stosowane w monoterapii i jako leczenie dodatkowe do metforminy4,5,6.
Inhibitor DPP-4: Inhibitor dipeptydylopeptydazy 4
HbA1c: Hemoglobina glikowana
REFERENCJE
1. Schwartz SS, Epstein S, Corkey BE, Grant SFA, Gavin III JR, Aguilar RB. The time Is right for a new classification system for diabetes: rationale and implications of the b-cell–centric classification schema. Diabetes Care. 2016; 39: 179–186
2. DeFronzo RA, Eldor R, Abdul-Ghani M. Pathophysiologic approach to therapy in patients with newly diagnosed type 2 diabetes. Diabetes Care. 2013; 36(2): 127–138.
3. Thrasher J. Pharmacologic Management of type 2 diabetes mellitus: available therapies. Am J Cardiol. 2017; 120[suppl]: 4–16.
4. Davies MJ, D’Alessio DA, Fradkin J et al (2018) Management of hyperglycaemia in type 2 diabetes, 2018. A consensus report by the American Diabetes Association (ADA) and the European Association for the Study of Diabetes (EASD). Diabetologia. 2018; 61(12): 2461–2498.
5. American Diabetes Association. Standards of Medical Care in Diabetes 2020. Section 9. Pharmacologic approaches to glycemic treatment. Diabetes Care. 2020; 43(Supp 1): 98–110.
6. Buse JB, Wexler DJ, Tsapas A. 2019 Update to: Management of hyperglycemia in type 2 diabetes, 2018. A consensus report by the American Diabetes Association (ADA) and the European Association for the Study of Diabetes (EASD). Diabetologia. 2020; 63: 221–228.