U pacjentów z cukrzycą typu 2 osiągnięcie kontroli glikemii przy stosowaniu monoterapii ograniczone jest zazwyczaj do kilku lat

W Konsensusie ADA/EASD* z 2018 r. zaleca się początkową terapię skojarzoną u pacjentów z poziomem HbA_1c przekraczającym wartość docelową o 17 mmol/mol (1,5%)¹.

Tradycyjnie w leczeniu cukrzycy typu 2 stosuje się podejście etapowe, rozpoczynając od zalecenia modyfikacji stylu życia i metforminy jako terapii pierwszego rzutu, a następnie dodając leki drugiego rzutu, jeśli nie udaje się uzyskać optymalnej kontroli glikemii².

Uniknięcie inercji terapeutycznej oraz zapewnienie wyraźniejszej i szybszej poprawy kontroli glikemii to 2 główne powody przemawiające za rozpoczynaniem leczenia od terapii skojarzonej, zamiast monoterapii metformina².

Wczesne zastosowanie terapii skojarzonej może być sposobem na osiągnięcie kontroli glikemii³.

W cukrzycy typu 2 występuje osiem podstawowych zaburzeń metabolicznych, znanych pod nazwą „złowieszczy oktet”. Zmiany patologiczne w komórkach alfa i beta trzustki, jelitach, tkance tłuszczowej, nerkach, mięśniach, mózgu, wątrobie przyczyniają się do rozwoju hiperglikemii w cukrzycy⁴.

Rysunek 1. Liczne zaburzenia, które przyczyniają się do rozwoju hiperglikemii w cukrzycy typu 2⁵.
Rysunek pochodzi z odnośnika 5.

Podsumowując, osiem patomechanizmów cukrzycy wskazuje, że⁶:

• w celu skorygowania licznych zaburzeń rekomenduje się stosowanie wielu leków w skojarzeniu,
• leczenie powinno opierać się na wpływie na te patomechanizmy, a nie tylko na zmniejszeniu poziomu HbA_1c, oraz
• terapia powinna być rozpoczęta wcześnie, aby zapobiec lub spowolnić postępującą niewydolność komórek beta trzustki.

Dlatego optymalne leczenie powinno obejmować wczesne rozpoczęcie terapii skojarzonej z zastosowaniem wielu leków o różnych mechanizmach działania⁵.

Rysunek 2. Złowieszczy oktet przedstawiający mechanizm i miejsce działania leków obniżających stężenie glukozy na podstawie zaburzeń patofizjologicznych w cukrzycy typu 2⁴.
DPP-4i: inhibitor peptydazy dipeptydylowej-4; GLP1RA: agonista receptora glukagonopodobnego peptydu-1; HGP: wątrobowa produkcja glukozy; MET: metformina; SGLT2i: inhibitor kotransportera sodowo-glukozowego 2; TZD: tiazolidinedion.
Rysunek pochodzi z odnośnika 4.

W Konsensusie ADA/EASD z 2018 r. zaleca się rozpoczynanie leczenia od terapii skojarzonej u pacjentów z cukrzycą typu 2, u których poziom HbA_1c przekracza wartość docelową o 17 mmol/mol (1,5%)¹.

*American Diabetes Association (ADA) and European Association for the Study of Diabetes (EASD)

REFERENCJE

1. Davies MJ, D’Alessio DA, Fradkin J, et al. Management of Hyperglycemia in Type 2 Diabetes, 2018. A Consensus Report by the American Diabetes Association (ADA) and the European Association for the Study of Diabetes (EASD). Diabetes Care. 2018; 41(12): 2669–2701.

2. Milder TY, Stocker SL, Abdel Shaheed C, et al. Combination Therapy with an SGLT2 Inhibitor as Initial Treatment for Type 2 Diabetes: A Systematic Review and Meta-Analysis. J Clin Med. 2019; 8(1): 45.

3. Reach G, Pechtner V, Gentilella R, Corcos A, Ceriello A. Clinical inertia and its impact on treatment intensification in people with type 2 diabetes mellitus. Diabetes Metab. 2017; 43(6): 501–51.

4. Thrasher J. Pharmacologic Management of type 2 diabetes mellitus: available therapies. Am J Cardiol. 2017; 120[suppl]: 4–16.

5. DeFronzo RA, Triplitt CL, Abdul-Ghani M, Cersosimo E. Novel agents for the treatment of type 2 diabetes. Diabetes Spectrum. 2014; 27(2): 100–112.

6. DeFronzo RA, Eldor R, Abdul-Ghani M. Pathophysiologic approach to therapy in patients with newly diagnosed type 2 diabetes. Diabetes Care. 2013; 36(2): 127–138.